ey

1.

n. Müraciət, çağırış üçün işlənir. Ey oğul! Ey dost! Ey mənim əziz qardaşlarım! – Sizi deyib gəlmişəm, ey mənim müsəlman qardaşlarım!. . C. M.. // Haraylama, haylama nidası. <Südçü> isə arxamdan çağırıb: – Ey, bura bax! <Atan> gələcək, səni aldatdım, mən bu gün tez çıxmışam, – dedi. A. Ş.. Ey şofer, «Moskviç»ini qovub apardılar! – deyə ilk dəfə söz atan qız indi bilavasitə Tahirə üz tutub qışqırdı. M. Hüs..

2. İntonasiyadan asılı olaraq bəzən etiraz, narazılıq, istehza bildirir. Nə var, ey! Bir desən nə istəyirsən? Balam, tovlayırsan bizi yenə sən. S. V..

2.

bax eyi. Ey Füzuli, odlara yansın büsati-səltənət; Eydir ondan həq bilir bir guşeyi-gülxan mənə. F.. Haq bilir, deyiləm mən ziyanlıqdan; Ölüm eydir belə zindəganlıqdan. Q. Z..